#1

Welcome in the world created by Elli...

12/11/2013

Mijam ludzi ze spuszczoną głową.Słuchawki odcinają dźwięki świata zewnętrznego,blokują je.Nie chcę wiedzieć,co dzieje się wokół mnie.Nie jest mi to potrzebne.Ja żyję inaczej.Jestem wśród ludzi,a jednak sama.Tak  blisko,lecz tak daleko.Mnie tu nie ma.Duchem jestem zupełnie gdzie indziej.Z nimi.Ciało też jakby zdaje się być niewidoczne,co zauważam po tym,jak mijające mnie osoby idą,zderzając się ze mną.
-przepraszam,nie widziałem Cię.
Widzę mimikę ich twarzy,poruszające się wargi,więc wiem,co mówią.Stała regułka.Muzyka w moich uszach nie pozwala mi ich słyszeć,ale wyczytuję to z ruchu ich ust.Przepraszają,z tym głupkowatym uśmiechem.Wcale nie żałują.Po prostu wypada przeprosić,gdy się na kogoś wpadnie.Zdaję sobie sprawę,że nawet mnie nie obchodzi,co sobie myślą,co tak na prawdę mają na myśli.Mnie tu nie ma.Duchem jestem z nimi.
Idę dalej,codziennie tą samą drogą do wyznaczonego celu.Tym razem mijam matkę z małą córeczką.Dziewczynka radośnie popiskuje,przeskakując kałuże,a kobieta coś do niej mówi.Nie jestem w stanie wyczytać z jej ust,co takiego przekazuje swojemu dziecku.Uśmiecham się pod nosem.Też kiedyś taka byłam.Też cieszyłam się życiem,a kałuże uznawałam za głębokie małe jeziora,które trzeba omijać,lecz,jeśli tylko sobie zamarzyłam,stawały się czarodziejskimi płytkimi źródłami,a ja wskakiwałam do nich,rozchlapując wodę na wszystkie strony.Wtedy wszystko było proste.
Codziennie kroczę w kierunku 9-godzinnego więzienia.Każdego dnia przywdziewam maskę.Jestem pełną życia nastolatką,która śmieje się z żartów znajomych i narzeka na nauczycieli.Denne i nużące zajęcie.Stronię od relacji z nowymi ludźmi,uważam,że nie jest mi to potrzebne.Po co opowiadać innym o sobie,skoro oni i tak już mają swoje zdanie,którego będą się uparcie trzymać.Ocenią po pozorach i po wyglądzie.Nie masz markowych ubrań-jesteś biedakiem,niewartym uwagi.Masz mocny,ciemny makijaż-jesteś typem ludzi,których omija się z daleka,ze strachu.Jesteś słuchaczem,a nie mówcą-szara myszka,niezasługująca na towarzystwo.Lecz nie obchodzi mnie zdanie innych.Ja mam swój własny świat.Wsłuchuję się w muzykę dobiegającą z moich słuchawek,żyję nią i tylko melodia i słowa mają dla mnie znaczenie.Zabawne,jacy ludzie są naiwni.
-ignorujesz mnie?
-nie,po prostu miałam akurat głośno muzykę.Co słychać?
Sądzą,że wszystko jest ok,wierzą w moje słowa i zaczynają opowiadać,jak to nie chciało im się wstać,jak nie mieli w co się ubrać,jak samochód oblał ich wodą z kałuży i wiele innych ciekawych,ich zdaniem,relacji z danego dnia.Ja przytakuję,uśmiecham się sztucznie i co jakiś czas parsknę śmiechem.Nie śmieszy mnie to,ale tak wypada.Patrzę na nich nieobecnym wzrokiem,lecz oni tego nie zauważają.Cieszy mnie ten fakt,bo nie zadają zbędnych pytań,a ja nie muszę się wysilać,by odpowiedzieć to,co chcą usłyszeć.Nikt mnie nie zna.Jeśli ktoś sądzi,że jest inaczej-myli się.Skrywam wiele sekretów i tylko ode mnie zależy,kto i ile ich pozna.Mam 16 lat.Żyję z wami,ale obok was.Słyszę was,ale nie słucham.Patrzę,ale was nie widzę.Jestem,ale mnie nie ma.Witaj w moim świecie.Świecie stworzonym przez Elli.